نفس زکیه

 

چشمتان را ببندید (البته بعد از خواندن این پاراگراف!) و فضایی را مجسم کنید که ظلم و اختناق و شکنجه، جان مردم جهان را به لب رسانده و همه ی آنها به درک این موضوع رسیده اند که تنها خداوند می تواند با معجزه ای از آسمان این وضع اسفناک را خاتمه ببخشد. آنها خالصانه از خدا خواسته اند که منجی را برساند و خداوند ندای مضطر آنان را به اجابت رسانده است!

مدت حکومت امام مهدی (عج)

 

پیرامون این موضوع دست کم، دو دسته روایات وجود دارد که در ظاهر با هم اختلاف دارند.
1. روایات دسته اوّل بیشتر از منابع اهل سنت نقل شده است،[1] و بر اساس آن مدّت حکومت حضرت متفاوت (بیست، سی و چهل سال) گزارش شده است.

معنای «صیحه آسمانی» چیست؟

 

قبل از پرداختن به پرسش باید گفت؛ در لغت عرب و فارسی؛ معنای اولیه صیحه از ریشه «صیح»، صدای بلند و فریاد است.[1] البته به معنای عذاب و غارت نیز  استعمال شده است که معنای اصلی آن نیست و از لوازم آن است؛ زیرا وقتی صدا بلند و از اندازه معمولی فراتر رفت، سبب ناراحتی و عذاب است. همچنین از حمله و غارت کردن تعبیر به «صیحة الغارة» کرده‌اند؛ یعنی ناگهان و با سرعت به کاروان یورش برد.[2]

آیا در روایات آمده است که اگر ظهور امام زمان(عج) را نزدیک نبینیم، قساوت قلب پیدا می‌کنیم؟

 

در روایات این نکته مورد تأکید قرار گرفته است که همواره باید در انتظار ظهور بود.  

در همین زمینه به برخی از روایات اشاره می‌شود که یکی از آنها روایتی است که در پرسش به آن اشاره شده است:

آیا امام زمان(عج) همه ساله در حج‏ حضور می‌یابند؟

 

بر اساس روایات؛ حضرت مهدى(عج) به عنوان امام زنده و غایب، هر سال در موسم حج حضور می‌یابد؛ مانند دیگر مسلمانان مناسک حج را به جاى می‌آورد؛ مردم را می‌بیند؛ اما آنان ‏او را نمی‌شناسند.
امام صادق(ع): «مردم، امام خود را، نمی‌یابند. وى در موسم (مراسم حج) حضور پیدا می‌کند. وى آنان را می‌بیند، ولى آنان وى را نمی‌بینند».[1]

حکمت غیبت حضرت قائم(عج) در کلام امام صادق(ع)

 

امام صادق علیه‌السلام: حکمت غیبت قائم بعد از آمدن خود او ظاهر مى‌شود،
عبداللّه بن فضل هاشمى روایت کرده که از امام جعفر صادق علیه السلام شنیدم می‌فرمود: همانا براى "صاحب الامر" غیبتى تخلف ناپذیر است، به طوریکه اهل باطل در آن تردید می‌کنند.
عرض کردم: یابن رسول اللّه! چرا غیبت می‌کند؟

حق پیشوایی

 

امام امیرالمؤمنین علیه السلام در زمینة «حقوق پیشوایی» فرمود:
«وَ أما حَقّی عَلَیکُم فَالوَفاء بالبَیعه و النَّصیحَه فِی المَشهدِ و المغیب وَ الاجابَه حینَ ادعوکُم وَ الطاعَه حینَ آمُرُوکُم».1
بدین سان حضرتش چهار حق مشخص و مسلم را برای خویش بیان داشته و از مردم خواسته تا به ایفای این حقوق – که همان حقوق پیشوایی است – ملتزم و متعهد باشند. این در حالی است که پیش از این، حقوق متقابل مردم در این زمینه را نیز بیان داشته است. اما آن حقوق متقابل که حضرتش از مردم می طلبد، در چهار زمینة «وفاداری در بیعت»، «جانب داری و هواخواهی در آشکار و نهان»، «پذیرش در هنگام دعوت» و سرانجام «اطاعت و فرمانبرداری در زمان صدور فرمان» خلاصه می شود.

داستان ستون حنانه

 

از وقتی که مسجدالنبی ساخته شد، پیامبر اکرم (صلی الله وعلیه وآله) در موقع ایراد خطبه و سخنرانی برای مسلمانان (مخصوصاً روزهای جمعه)، بر تنة درخت خرمایی که در صحن مسجد باقی مانده بود تکیه می دادند؛ منتها وقتی جمعیت زیاد شد، اصحاب پیشنهاد کردند که منبری برای رسول خدا (صلی الله وعلیه وآله) ساخته شود تا همگان به آسانی بتوانند ایشان را ببینند.

عاقبت یک عمر انتظار

 

مَسعَده می گوید: خدمت حضرت صادق (علیه السلام) بودم که یک پیرمرد خمیده ای در حالی که به عصایش تکیه زده بود، وارد شد و سلام کرد. حضرت جوابش را دادند. به گریه افتاد. امام فرمود: چرا گریه می کنی؟ عرضه داشت: فدایت شوم، صد سال است که به پای قائم شما (وفادار) مانده ام، می گویم: همین ماه و همین سال (ظهور خواهد کرد) ولی اکنون سن من بالا رفته و استخوانهایم سست گردیده و مرگم نزدیک است اما آنچه را دوست دارم در شما نمی بینم و شما را کشته شده و آواره می بینم و دشمنان شما را می بینم که با بالها پرواز می کنند. چطور گریه نکنم؟!

حقوق حضرت بر شیعیان

 

حقوق حضرت مهدی (ع) بر شیعیان، بسیار و الطاف او بی شمار است. از آن جمله است: 

1. حق وجود و هستی؛ از توقیعات شریفه آن حضرت است که فرمود: «نحن صنایع ربنا و الخلق بعد صنایعنا» [1] و امام زمان و پدران بزرگوارش (ع) واسطه هستند در رساندن فیض های الهی به سایر مخلوقات، و به همین معنی در دعای ندبه اشاره شده که: «این السبب المتصل بین الارض و السماء»