فریادهای بی صدا

فریاد میزد انگار تمام غم های دنیا را داشت

فریادش دل سنگ را به لرزه در می آورد

فریادش شبنم مینشاند بر گلبرگ های نرگس

و دنیا عجب شرمنده بود از این فریاد ها که ساکنانش هیچ نمیشنیدن  او فریاد می زد تا بشنود صدایش را

اما همه درگیر بودن ، روزهایشان صرف معاش و شبهایشان به هم بستری

او بود تنها با خدایی که غریبه ای بود روی زمین

با خودش میگفت : یعنی هیچکسی خواستار صلح نیست ، هیچکسی جز خدایم را ندارم

فریاد کسی نیست که مرا یاری کندش گوش آسمان را کر میکرد ، اما دل های این مردم سنگی بود

هیچکسی نبود

هیچکس

شاید این جمعه بیاید ، شاید...آقا بی وفایی مارو ببخش،خدایا ای غریبه آشنای من آقایمان را میسپاریم به دستت شاید ی روزی دل هایمان سبز شد.

منبع ما:http://mahdisahebzaman.blogfa.com/