شیخ صدوق بدستور امام زمان(عج)کتاب مینویسد

 

شیخ صدوق در مقدمه کتاب((کمال الدین)) چنین نقل میکند: آنچه که باعث شد تا من این کتاب را تالیف نمایم این است که در سالی توفیق زیارت بارگاه مقدس مولایم حضرت امام رضا(ع)را پیدا کردم.هنگام بازگشت و مراجعت از مشهد در نیشابور اقامت کردم،در آنجا بسیاری از شیعیان به نزد من آمدند،در لابلای صحبت و مجالست با آنها دریافتم که آنها درباره غیبت سرگردان و حیرانند و در مورد حضرت حجت(ع) شتباهات زیادی دارند.

خیلی تلاش کردم که آنها را بحق وادارم و به راه راست بازگردانم و در این راه از روایت و احادیث خاندان رسالت استفاده مینمودم.تا آنکه شبی نشسته بودم و درباره خانواده خود که در شهرری بودند فکر میکردم، کم کم خواب بر من غلبه کرد و در خواب عمیقی فرو رفتم و دیدم که گویا مکه معظمه هستم و گرد خانه پر حرمت خداوند طواف میکنم و در دور هفتم است که پس از پایان طواف بکنار حجرالاسود آمده ام و آنرا میسایم و میبوسم و میگویم:امانتی است که میپردازم و پیمانی است که ادا میکنم تا تو به وفاداری من گواهی دهی، در این حال مولای خودم حضرت حجت صاحب الزمان صلوات الله علیه را دیدم که بر در خانه کعبه ایستاده است،من با شوق توام با پریشانی به او نزدیک شدم.آن حضرت از چهره من راز درونم را دانست،بر او سلام دادم،آن حضرت جواب دادند و فرمودند:

((چرا درباره غیبت کتابی تالیف نمیکنی تا اندوه دلت را زائل کند؟))عرض کردم: یابن رسول الله درباره غیبت مطالبی نوشته ام،فرمود آنها بدین روشی که من دستور میدهم نیستند،اکنون مستقلا کتابی درباره غیبت تالیف کن و غیبتهایی را که پیامبران داشته اند در آن بنویس.سپس حضرت تشریف بردند و من هراسان از خواب برخاستم و تا طلوع فجر و دمیدن سپیده دم به دعا و گریه و درد دل کردن و شکایت نمودن به درگاه خدا گذرانیدم و چون صبح شد،شروع به نوشتن کتاب((کمال الدین))نمودم تا امر ولی خدا و حجت او را اطاعت کرده باشم،در حالیکه از خدا کمک میخواستم و بر او توکل مینمودم و از تقصیرات خود آمرزش خواستم.

منبع:پژوهش حقیر از کتاب سیمای امام زمان(عج) استاد مهدی تاج لنگرودی 

منبع ما:http://ya-mahdiadrekni.blogfa.com/