اشعار فاضل نظری برای امام زمان (عج)

ای رفته کم‌کم از دل و جان، ناگهان بیا

مثل خدا به یاد ستمدیدگان بیا

قصد من از حیات، تماشای چشم توست

ای جان فدای چشم تو؛ با قصد جان بیا

چشم حسود کور، سخن با کسی مگو

از من نشان بپرس ولی‌ بی‌نشان بیا 

 ایمان خلق و صبر مرا امتحان مکن

بی‌ آنکه دلبری کنی از این و آن بیا

قلب مرا هنوز به یغما نبرده‌ای

ای راهزن دوباره به این کاروان بیا

در راه رسیـدن بــه تـــو گـیـرم کــه بـمـیـــــــرم

اصـلا بــه تـــو افـتـــاد مـسـیـرم کــه بـمـیـــــرم

یـک قـطـره ی آبــــم کــه در انـدیـشـه ی دریــــا

افـتـادم و بـــایـد بـپـذیــرم کـــــه بـمـیـــــــــــرم

یا چـشـــــم بـپـوش از من و از خـویـش برانــــــم

یــا تـنــگ در آغــــــوش بـگـیـرم کــــه بـمـیــــرم

ایـن کـوزه تـرک خـورد چـه جـای نـگـرانـیـسـت؟!

مــن سـاخـتـه از خـــــــاک کـویـرم کــه بـمـیــرم

خــامـوش نـکـن آتـــــــــــش افــروخـتـــــه ام را

بـگـذار بـمـیــرم کــه بـمـیــرم کــــه بـمـیــــرم !

هنوز گریه بر این جویبار کافی نیست

ببار، ابر بهاری، ببار، کافی نیست 

چنین که یخ زده تقویم ها هر روز

هزار بار بیاید بهار کافی نیست

به جرم عشق تو بگذار آتشم بزنند

برای کشتن حلاج دار کافی نیست 

گل سپیده به دشت سپید می روید

سپید بختی این روزگار کافی نیست

خودت بخواه که این روزگار سر برسد

دعای این همه چشم انتظار کافی نیست

مستی نه از پیاله نه از خـم شروع شـد 

از جاده سـه ‌شنبه شب قم شروع شد

آییـنـه خیره شـد بـه مـن و مـن به آینــه

آنقدر «خیره» شد که تبسم شروع شد

خورشیـد ذره‌بیـن به تماشای مـن گرفت

آنـگـاه آتـش از دل هیــزم شــروع شــد

وقتی نسیم آه من از شیشه‌ها گذشت

بـی‌تـابــی مـزارع گـنـدم شــروع شــد

مـوج عـذاب یـا شـب گــرداب ؟ هیـچ‌یـک 

دریـا دلـش گرفـت و تلاطم شروع شــد

از فال دست خـود چه بـگویـم کـه مـاجـرا 

از ربــنـــای رکــعــت دوم شــروع شــد

در سجـده توبـه کـردم و پایـان گـرفت کـار 

تـا گفتم السلام علیکم ... شروع شد