حدیث شوق (گزیده سخنان آیت‌الله بهجت قدس‌سره) - پنج

سؤال: آیا برای وقت ظهور حضرت مهدی عجل‏‌الله‏‌تعالی‏‌فرجه‏‌الشریف غیر از روایاتِ «مُلِئَتْ ظُلْماً وَ جَوْراً» راه دیگری نیز وجود دارد؟

جواب: بله، اگر عده‏‌ای توافق بر صلاح کنند، در ظهور آن حضرت مؤثر است؛ چنان‌که «مُلِئَتْ ظُلْماً وَ جَوْراً» مُؤثر است، ولی این فقط «اگر» است. و می‏‌گویند که «اگر» را با «مگر» پیوند دادند و از جمع آن دو کاشکی (ای کاش!) درآمد.  سؤال: آیا در این زمینه روایت هم وجود دارد که اگر عده‏‌ای بر صلاح توافق کنند، آن حضرت ظهور می‏‌کند؟

جواب: بله، از ناحیه‏ مقدسه وارد است که: «لَوْلا شیعَتُنا اتفَقُوا...؛ اگر شیعیان ما اتفاق می‏‌کردند...»؛ یعنی دعای حقیقی و جامع شرایطِ عده‏‌ای از اهل خیر و صلاح برای فرج به‌حدی برسد که مستجاب شود.

در محضر بهجت، ج۳، ص۱۵

***

ما باید امضا و تعهد بدهیم و موافقت دسته‌جمعی کنیم که امام غائب عجل‏‌الله‏‌تعالی‏‌فرجه‏‌الشریف را در عمل به دستورات دینی یاری و نصرت کنیم و نقض عهد و پیمان‌شکنی نکنیم، تا او از پس پرده بیرون بیاید.

در محضر بهجت، ج۳، ص۴۲

***

از هر کس درباره‏ وقت ظهور سؤال شده، پاسخ داده که ظهور آن حضرت نزدیک است. البته نزدیکی وسعت دارد؛ لذا قیامت و ساعت هم قریب شمرده شده و نیز فرموده شده است: «کل آتٍ قَریبٌ؛ هر آینده‏‌ای، نزدیک است».

لذا اگر بزرگان فرموده‏‌اند: «فلان سال» محمول بر مجاز یا توریه می‏‌شود لمَصلحةٍ (برای مصلحتی)؛ زیرا شیعه طاقت طول مدت غیبت را ندارند. یکی از آقایان معتقد بود که فرج نزدیک است، ولی نقل می‏‌کرد که کسی از طریق جفر اطلاعاتی دارد که می‏‌گوید: فلان قدر است، اگر بگوید شاید طاقت شنیدنش را نداشته باشید. در واقع می‏‌توان گفت: فرج به زمانیات موقت است، نه به نفس زمان.

در محضر بهجت، ج۳، ص۱۶

فرج شخصی

هر کس باید به فکر خود باشد و راهی برای ارتباط با حضرت حجت عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف و فرج شخصی خویش پیدا کند، خواه ظهور و فرج آن حضرت دور باشد، یا نزدیک.

 عده‌ای بوده‌اند که گویا حضرت غائب عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف در پیش آنها حاضر و ظاهر بوده است، مثل اینکه با بی‌سیم با آن حضرت ارتباط داشتند و جواب از ناحیه‌ او می‌شنیدند! مرحوم مقدس اردبیلی و سید بحرالعلوم رحمهماالله که احتمال دروغ درباره‌ آنها نمی‌رود، عبارتِ «فَعَلَیهِ لَعْنَةُ اللهِ!؛ لعنت خدا بر او (مدعی مشاهده) باد!» را قبول ندارند و می‌گویند: آن مربوط به بابیت و ادعای مهدویت است.

با اینکه ارتباط و وصل با آن حضرت و فرج شخصی امر اختیاری ماست، به‌خلاف ظهور و فرج عمومی، بااین‌حال چرا به این اهمیت نمی‌دهیم که چگونه با آن حضرت ارتباط برقرار کنیم و از این مطلب غافل هستیم، ولی به ظهور و دیدار عمومی آن حضرت اهمیت می‌دهیم، و حال اینکه اگر برای فرج شخصی به اصلاح خود نپردازیم، بیم آن است که در ظهور آن حضرت از او فرار کنیم، چون راهی که می‌رویم راه کسانی است که اَهَم و مهمی قایل نیستند.

کار آفتاب اضائه (روشنی‌بخشی و نورافکنی) است، هرچند پشت ابر باشد، حضرت صاحب عجل ‌الله‌ تعالی‌ فرجه ‌الشریف هم همین طور است، هرچند در پس پرده غیبت باشد! چنان‌که حضرت رسول صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم فرموده است. چشم ما نمی‌بیند، ولی عده‌ای بوده و هستند که می‌بینند؛ و یا اگر نمی‌بینند، ارتباطی با آن حضرت دارند.

آری، آن حضرت این‌قدر به ما نزدیک و از حال ما با خبر است، ولی ما نمی‌بینیم و از او غافل و بی‌خبریم و می‌پنداریم که دوریم! حیف که ما قدردان نعمت ولایت نیستیم!

در محضر بهجت، ج۲، ص۱۳۳

***

یکی از امور مهم بلکه از اهمّ امور این است که بدانیم چه کار کنیم تا مثل کسانی از علما و متشرعه و صلحای تابع علما باشیم که فرج شخصی و ارتباط خاص با حضرت ولی‌عصر عجل‏‌الله‏‌تعالی‏‌فرجه‏‌الشریف داشته‏‌اند، و محتاج نبوده‏‌اند که در امور خودشان یا غیرخودشان فی‌الجمله عدل عمومی را خواستار باشند. از قبیل نواب اربعه و علمای معاصر آنها که مقامات و کراماتی داشته‏‌اند که ما نداریم، به‌طوری‌که نمی‏‌توانیم بگوییم مثل آنها هستیم. باید مجالسی تشکیل دهیم و با رفقا و اصدقا بنشینیم و مذاکره کنیم که به چه راهی می‏‌شود به آن حضرت رسید و با آن حضرت رابطه داشت؛ زیرا بلاکلام هر فیضی به ما می‏‌رسد ـ چه خصوصی و چه عمومی و چه داخلی و یا خارجی، و چه جسمانی و چه روحی ـ فقط از ناحیه‏ همان یک فیض است و توجه به همه‏ ائمه علیهم‏‌السلام هم به او راجع می‏‌شود؛ لذا شخصی به حضرت رسول اکرم صلی‏‌الله‏‌علیه‏‌وآله‏‌وسلم توسل نمود و حضرت رسول او را به فلان امام و فلان امام و در آخر به امام زمان عجل‏‌ الله‏‌ تعالی‏‌ فرجه‏‌ الشریف حواله داد.

در محضر بهجت، ج۳، ص۱۸

منبع:  http://bahjat.ir