منتظران ظهور امام زمان علیه السلام چگونه می توانند او را یاری کنند؟

امام باقر علیه السلام فرمودند:

و اللّٰه، لأحبّ ریاحکم و أرواحکم. فأعینونی على ذلک بورع و اجتهاد، و اعلموا أنّ ولایتنا لا تنال إلاّ بالورع و الاجتهاد.(۱)

بر اساس این روایت، رعایت پرهیزکای و پارسایی، یاری رساندن به ائمه است.

در حدیثی داریم که با رفتار، گفتار و کردار خود زینت ما باشید و برای ماننگ نباشید: «کونوا لنا زینا و لا تکونوا علینا شینا.»(۲)

در حدیث مفصلی به نقل از امام صادق علیه السلام خطاب به زید شام می خوانیم که حضرت فرمود: «به هر کس از مردم که ببینی از من پیروی کنند و به گفتار من عمل کنند، سلام مرا برسان، و من به شما سفارش کنم که نسبت به خدای عزوجل تقوا داشته باشید، در دین خود پارسا باشید، در راه خدا کوشش کنید و شما را به راستگویی، امانت، طول دادن سجده و نیکی با همسایه سفارش می کنم؛ زیرا محمد صل الله علیه و ال و سلم  همین دستورات را آورده است.  هر که به شما امانتی سپرد، آن را به او پس بدهید، چه نیک رفتار باشد، چه بدکردار؛ زیرا رسول خدا صل الله علیه و ال و سلم  دستور میداد که سوزن و نخ را نیز به صاحبش پس دهید، با فامیل خود پیوند داشته باشید، بر جنازه مرده هایشان حاضر شوید، بیمارانشان را عیادت کنید و حقوقشان را بپردازید؛ زیرا هر کس از شما که در دینش پارسا و راستگو باشد، امانت را به صاحبش برگرداند و اخلاقش با مردم خوب باشد؛ می گویند: او جعفری است و این مرا شاد می کند و از جانب او شاید در [دل] من آید و می گویند: این روش پسندیده جعفر بن محمد است.

در حدیث دیگری می خوانیم که شیعان ما را با سه چیز امتحان کنید

١. مواظبت نسبت به نماز اول وقت؛

۲. حفظ اسرار در برابر دشمن؛

٣. مواسات با برادران دینی در اموال:

یاری کردن امام زمان و سایر ائمه راههای مختلفی دارد.

از جمله:

نام فرزندان خود را به نام آنان بگذاریم؛ سخنان آنان را فرا گیریم و به فرزندان خود بیاموزیم. در شادی آنان شاد و در غم آنان اندوهگین باشیم. از آنان تجلیل کنیم؛ به زیارتشان برویم و یاران آنان را یاری کنیم.

از انجام دادن هر کاری که سبب توهین و تحقیر آنان است پرهیز و در راه نشر فرهنگ آنان سرمایه گذاری کنیم؛ هجرت کنیم؛ وقت بگذاریم، در راه آنان وقف کنیم؛ در نامگذاری مراکز حساس به نام آن بزرگواران توجه کنیم، به وجود آنان افتخار ورزیم و کارهای شبیه این را انجام دهیم.

از خداوند تشکر کنیم که دست ما را در دست رهبر معصوم گذاشت. راستی! اگر آن بزرگواران نبودند، ما به طور قطع از گمراهان بودیم.

امام صادق علم به زراره فرمود: «راجع به امام منتظر مسائل گوناگون و تردیدهایی مطرح خواهد شد. اگر آن زمان را درک کردی این دعا را بخوان»: اَللّهُمَّ عَرِّفْنى نَفْسَکَ فَاِنَّکَ اِنْ لَمْ تُعَرِّفْنى نَفْسَکَ لَمْ اَعْرِف نَبِیَّکَ اَللّهُمَّ عَرِّفْنى رَسُولَکَ فَاِنَّکَ اِنْ لَمْ تُعَرِّفْنى رَسُولَکَ لَمْ اَعْرِفْ حُجَّتَکَ اَللّهُمَّ عَرِّفْنى حُجَّتَکَ فَاِنَّکَ اِنْ لَمْ تُعَرِّفْنى حُجَّتَکَ ضَلَلْتُ عَنْ دینى

آری! اگر کسی اعمالش را انجام دهد؛ ولی امام نداشته باشد، بدون امام معصوم راه به جایی نخواهد برد و با همه اعمال خیرش منحرف خواهد بود.

امام صادق علیه السلام  در این باره می فرمایند: « هرکس با عبادتی دین داری خداوند متعال را به جا آورد و برای انجام آن خود را به زحمت اندازد، ولی به امامت امامی که خداوند تعیین نموده، معتقد نباشد، زحمت او در عبادت قبول نمی شود و گمراه و سرگردان است و خداوند با اعمال او مخالف است.»

پی نوشت ها:

۱-کافی، ج ۸، ص ۲۱۲.

۲-امالی، ص ۴۴۰؛ وسائل الشیعه، ج ۱۲، ص ۸.

منبع ما:alborzmahdaviat.ir