منظور از طلوع خورشید از مغرب به عنوان نشانه ظهور

این یکى از پیچیده ترین مسائل مربوط به نشانه های ظهور است که ظاهراً با علم روز سازگار نیست؛ زیرا طلوع آفتاب از مغرب مفهومش تغییر مسیر گردش کره زمین است. اگر این موضوع ناگهان صورت گیرد همه آب دریاها و تمامى ساختمانها و موجودات سطح کره زمین به خارج پرتاب مى گردد و همه چیز به هم مى ریزد، و اثرى از زندگى باقى نخواهد ماند و اگر تدریجاً صورت گیرد طول شب و روز بقدرى زیاد مى شود که از یک ماه و دو ماه هم خواهد گذشت و باز نظام کائنات در زمین به هم خواهد ریخت! 

ولى تفسیر جالبى در یک حدیث از امیر المومنین علی(ع) براى این موضوع دیده مى شود که نشان مى دهد این تعبیر جنبه کنایه دارد.

چرا که راوى حدیث «نزال بن سبره» از «صعصعة بن صوحان» مى پرسد این که امیرمؤمنان على(علیه السلام) در پایان سخنش پیرامون دجّال و مانند آن فرمود:

«از حوادثى که بعد از آن رخ مى دهد از من نپرسید...» منظورش چه بود؟

صعصعه در پاسخ مى گوید:

«انّ الّذى یصلّى خلفه عیسى بن مریم هو الثّانى عشر من العترة التّاسع من ولد الحسین بن على، و هوالشّمس الطّالعة من مغربها»(1)؛

(آن کس که حضرت مسیح پشت سر او نماز گزارد دوازدهمین نفر از خاندان پیامبر(صلى الله علیه وآله وسلم) و نهمین نفر از فرزندان حسین بن على(علیه السلام) است، و او است خورشیدى که از غروبگاه خود طلوع خواهد کرد!)(2)

مکارم/گرد آوری: گروه دین و اندیشه سایت تبیان زنجان

پی نوشت ها:

(1)ـ بحارالانوار، ج 52، ص 195.

(2) . گردآوری از کتاب: حکومت جهانی مهدی(عج)، حضرت آیت الله مکارم شیرازی، ص 176. 

منبع ما:http://www.tebyan-zn.ir/