نامه ای به امام زمان (عج)

 

ای مهتاب آسمان خلقت! 

چند صباحی بود که می خواستم برایت نامه بنویسم و حالا دست به قلم برده ام تا حرفهایم را به تو بگویم.ای مونس شبهای تارم! ای مولای من!

با خود گفته بودم نامه ام را کنار مزار مادرتان خواهم گذاشت تا زودتر از همه نامه من را بخوانی، اما به یاد آوردم هرگز جایی برای نامه ام پیدا نخوام کرد.
امروز تصمیم دارم با قلم صبر، به کاغذ اعتقاد، حرفهایم را بنگارم و آن را درون پاکت خواهش بگذارم، به رویش تمبر ایمان بزنم و آن را درون صندوق اخلاص بیندازم تا پستچی انتظار آن را به دست تو برساند.
ای خورشید آفرینش! 

سالها که سرود آمدنت را در ترنّم باران و فریاد آبشاران می شنویم...
سالهاست که از شهر انتظارمان به قله های رهایی گام می نهیم تا لحظه ای نسیم بهاریت را احساس کنم.
ای گل نرگس! به ما آموخته اند که ظهور تو بی تردید بزرگترین جشن است، پس به انتظار ظهورت نشسته ایم.
ای مهتاب آسمان خلقت! 

تا سپیده فرج چند نافله باقی است؟
تا کی در آدینه های عمر با دستهایی بلند «ندبه» تو را التماس کنیم؟
تا کی همچون گلهای آفتابگردان در پی آفتاب باشیم؟
پنجره های قلب منتظران رو به آسمان بی کرانت گشوده شده است، تا یک اشاره تو غبارانه و غیبت از دلها برخیزد و چشم بر تماشای باران ظهورتان بنشیند.
و اکنون ای پیام همرنگ روشن! ای گل زیبای باغ عدالت! که ما با تمام وجودمان در انتظار دیدارت هستیم، ای سکوت و وقار زیبای شبها! ای درخشش ماه و ستاره ها، بیا!
هنوز سر همان کوچه سبز که به انتظار ختم می شود،‌ایستاده ایم و بی قرارتر از همیشه نوای انتظار سرداده ایم.
 

نویسنده: مریم دره شیری  

منبع ما:http://ahd-3.persianblog.ir/