اعتقاد به ظهور مهدی(عج) و برقراری حکومت جهانی اسلام به دست ایشان، عقیدهای اسلامی است و شیعه و سنی به آن معتقداند و از این جهت در بین آنها اختلافی نیست.
در رابطه با ولادت آن حضرت شیعه اعتقاد دارد که آن حضرت در سال ۲۵۵ ه.ق در سامرا متولد شده و زنده است و روزی که خدا بخواهد ظهور خواهد نمود و جهان را پر از عدل و داد خواهد کرد.
برای ولادت و حیات آن حضرت دلایل و شواهد زیادی وجود دارد که جای هر گونه شک و شبهه ای را برطرف میسازد. بنابراین، این موضوع از موضوعات قطعی و یقینی نزد شیعه است و راویان و مورخان، واقعه ولادت آن حضرت را ثبت نمودهاند.
علمای اهل سنّت درباره ولادت حضت مهدی(عج) اتفاق نظر ندارند؛ برخی میگویند که آن حضرت هنوز متولد نشده است و بعضی میگویند در سال ۲۵۵ ه.ق به دنیا آمده است.
بسیاری از مورخان و محدثان اهل سنّت نیز بدین امر تصریح کرده اند و آن را یک واقعیت دانسته اند. در کتاب های پژوهشی نام بیش از ۶۵ تن از این عالمان و نام کتاب های آنان ذکر شده است {۱}
که به برخی اشاره میکنیم:
۱- محمد بن طولون مورخ دمشقی مینویسد:
«دوازدهمین امام شیعه، نامش ابوالقاسم محمد، فرزند امام حسن عسگری، معروف به حجت است؛ همان فردی که شیعه گمان میکند که منتظر و قائم و مهدی اوست. ولادت او در روز جمعه نیمه شعبان سال ۲۵۵ قمری واقع شده است. او هنگام مرگ پدرش حسن عسگری، پنچ ساله بود. نام مادرش خمط یا به قولی نرگس – نرجس – است.{۲}
۲- شیخ عبداله شبراوی:
«دوازدهمین از ائمه، ابوالقاسم محمد حجت است که به قولی همان منتظر و مهدی است. امام محمد حجت فرزند امام حسن خالص (رض) در سرّ من رای در شب نیمه شعبان سال ۲۵۵ قمری به دنیا آمد. به قولی، مرگ پدرش در ۵ سالگی بود و پدرش حین ولادت به خاطر ترس از خلفای وقت، وی را مخفی نمود؛ چون آنان هاشمیان را دستگیر و زندانی میکردند یا به قتل میرساندند. او ملقب است به مهدی، قائم، منتظر، خلف صالح و صاحب زمان. مشهورترین نام او مهدی است. شیعه معتقد است وی همان شخصی است که احادیث صحیحه در مورد ظهورش در آخر زمان وارد شده است.{۳}
قندوزی در کتاب یناییع الموده چنین مینویسد:
«الخبر المعلوم المحقّق عند الثّقات انّ ولادْ القائم کانت لیلْ الخامس عشر من شعبان سنْ خمس و خمسین و مأتین فی بلدْ سامرأ»{۴}
خبر معلوم و مسلم در نزد موثقان این است که ولادت حضرت قائم(عج) در شب نیمه شعبان سال ۲۵۵ هجری در شهر سامرا واقع شده است.
پی نوشت ها:
[۱]. خورشید مغرب، محمد رضا حکیمی، ص ۱۸؛ من هو المهدی، ابوطالب تجلیل تبریزی، ص ۴۲۷ و منتخب الامر/
[۲]. الائمه الاثنی عشر، مورخ دمشق شمس الدین محمد بن طولون، تحقیق: صلاح الدین المنجد، ص ۱۱۷/
[۳]. شیخ عبدالله بن محمد بن عامر شبراوی، الاتحاف یحب الاشراف، ص ۱۷۹ – ۱۸۰، منشورات رضی قم/
[۴]. ینابیع المودّْ، ص ۵۴/
منبع ما:http://bashiran.ir/