اینقدر به دنبال دیدار با امام زمان(عج) نباشیم!!

از جمله خطرها و آسیب هایی که در عصر غیبت برای منتظران اتفاق  می افتد،‌ ملاقات گرایی است. بدین معنی که شخص از وظایف خویش  غافل شود و مهم ترین وظیفه ی خود را دیدار امام زمان (عج) بپندارد و دیگران را تنها به تلاش برای دیدار، به عنوان برترین وظیفه  فرا خواند و ساده ترین خواب یا اتفاقاتی را ملاقات بینگارد.  

پیامدهای این آسیب، یأس و نا امیدی، رویکرد به شیادان و مدعیان  دروغین ملاقات و دور ماندن از وظایف اصلی است.  مهم ترین راه درمان این آسیب، رویکرد به منابع و معارف ناب دین و  بررسی احوال و سیره ی تشرف یافتگان راستین می باشد تا بدانیم  وظیفه ی اصلی منتظران بیش از هر چیزی ایمان، تقوا، ‌تزکیه ی  نفس، خودسازی، انجام تکالیف فردی و اجتماعی و انتظار حقیقی به  همراه ورع و محاسن اخلاق می باشد.  داستان های معتبر و ارزنده ی فراوانی وجود دارد مبنی بر این که  حضرت با برخی دوستداران خود دیدار دارد. داستانهایی درس آموز، تأثیرگذار، و احساس برانگیز... در این گونه ادعاها و نقل ها باید به شدت هوشیار و مراقب بود.هر ادعایی را از هر کسی نمی توان پذیرفت، چون «آن را که خبر شد، خبری باز نیامد» نکته ضروری این است که عاشق، زمینه ی آمدن معشوق را فراهم  می کند و خواسته ی او را گردن می نهد.

آیا امکان دیدار حضرت وجود دارد؟

در مورد امکان ملاقات با امام زمان ـ عجل الله تعالی فرجه ـ ، میان علمای شیعه اتفاق نظر وجود ندارد، در این زمینه دو نظر عمده که در مقابل هم می باشد وجود دارد: 1. نظر مخالف. 2. نظر موافق. این اختلاف نظر نیز مربوط به ملاقات در عصر غیبت کبری است.

قبل از اینکه به نقل دیدگاه ها و دلائل آن بپردازم، لازم است برای روشن شدن موضوع سۆال، نکته ای را در رابطه با انواع و حالات ملاقات، یادآور شوم تا محل اختلاف به خوبی مشخص شود و آن اینکه ارتباط با حضرت مهدی ـ عجل الله تعالی فرجه ـ از نظر حالات، سه نوع می باشد: 1. ارتباط روحی و عرفانی. 2. ارتباط در عالم خواب. 3. ارتباط فیزیکی و رۆیت با چشم ظاهری. آنچه محل اختلاف است و در کتابها و حکایات مطرح می باشد، ناظربه نوع سوم از ملاقات است.

کسانی که منکر امکان ارتباط و ملاقات با حضرت در غیبت کبری هستند، برای اثبات ادعای خود به تعدادی از روایات، از جمله توقیع خود حضرت ـ علیه السلام ـ به نائب خاص حضرت، استناد می کنند، چون حضرت مدعی مشاهده را تکذیب نموده است «ألا فمن ادعی المشاهده قبل خروج السفیانی و الصیحه فهو کاذب مفتر.»[1] یعنی «آگاه باشید هر کس قبل از خروج سفیانی و ندای آسمانی مدعی دیدار من بشود، او دروغ گفته و افترا بسته است.»

طبق این دیدگاه نقل ملاقاتهایی که در کتابها و قصص و حکایات، وجود دارد را نمی توان پذیرفت.

در مقابل، اکثریت علما و بزرگان شیعه قائل به امکان ملاقات می باشند و وقوع آن را فی الجمله می پذیرند و دلیل اصلی تحقق ملاقات را، ‌حکایات تشرفات می دانند که از سوی اشخاص موثق و مورد اعتماد نقل شده است.

از نظر کسانی که امکان ملاقات با حضرت را ممکن می دانند و بر آن صحه می گذارند، دلیل معتبری بر نفی امکان ملاقات وجود ندارد. طبق این دیدگاه در مورد تکذیب ملاقات روایاتی در کار نیست بلکه طبق تحقیق فقط یک روایت است و آن نیز توقیع حضرت می باشد.[2]

از این توقیع نیز پاسخهای مختلفی داده شده است که بهترین پاسخ این است که به تناسب حکم و موضوع با استفاده از لفظ «مفتر» منظور حضرت، صرف دیدار و ملاقات نیست بلکه دیداری است که همراه با نیابت باشد، مثل اینکه شخصی مدعی نیابت خاصه می شود و می گوید: من امام ـ علیه السلام ـ را مشاهده می کنم و حضرت من را وکیل خود قرار داده است و شما باید در کارها به من مراجعه کنید، حضرت چنین ادعایی را دروغ و افترا خوانده است. اصل صدور توقیع نیز در مقام نیابت است و امام ـ علیه السلام ـ به علی بن مهر سمری فرموده است که کسی را از جانب ما نصب مکن زیرا دوران غیبت صغرا و و نیابت خاصه به پایان رسیده است، در چنین شرایطی اگر کسی ادعای مشاهده و رۆیت داشته باشد معلوم است که منظورش مشاهده حاکی از نیابت نمی باشد.[3]

آن که فقط می خواهد امام را ببیند، عاشق نیست، خودخواه است! باید به مسأله ی ملاقات و دیدار با حضرت، نگاه عمیق تری داشت. چشم ها را باید شست، جور دیگر باید دید... 

پی نوشت ها:

[1] . کمال الدین، ج 2، ص 294، باب 45، حدیث 45، چاپ اول 1380، دارالحدیث، قم.

[2] . سیمای آفتاب، حبیب الله طاهری، ص 180، چاپ اول، 1380، انتشارات زائر، قم، «با اندک تغییر و تلخیص».

[3] . سیمای آفتاب، ص 181.

فرآوری: محمدی   

بخش مهدویت تبیان

منبع:http://www.tebyan.net/