درباره طول عمر حضرت مهدی(ع) سخن های بسیاری گفته اند. مهم ترین مسئله دخیل در طول عمر حضرت، قدرت الهی است. اگر کسی به کتب آسمانی به ویژه قرآن کریم آشنایی داشته باشد، می داند که کارهای خارق العاده بسیاری در عالم واقع شده و معجزات بسیاری صادر گردیده که همگی حاکی از قدرت لایزال الهی است.
با مراجعه به قرآن کریم نیز معلوم می شود که بعضی از عمر طولانی برخوردار بوده و هستند، به عنوان نمونه درباره حضرت نوح (ع) می خوانیم که قبل از توفان 950 سال در میان قوم خود بوده (۱) و پس از توفان نیز زنده بود. همچنین درباره حضرت عیسی(ع) وقتی یهودیان گفتند: ما او را به دار آویخته و کشته ایم، قرآن کریم نظر آنان را مردود دانسته و فرمود: خداوند او را به آسمان برده است. (۲)
در بیشتر کتبی که دانشمندان درباره زندگی و وجود امام زمان(عج) نوشته اند، بابی را به «معمرین» اختصاص داده و اسامی افرادی را که عمر طولانی داشته اند، ضبط کرده اند.
و اما از نظر علم پزشکی، عمر انسان محدود به هفتاد و هشتاد سال نیست، بلکه تمام اعضای بدن انسان، جداگانه برای یک عمر طولانی ساخته شده است. یکی از دانشمندان در مقام مقایسه عمر انسان با سایر موجودات، مطالعات فراوانی نموده و بالاخره ثابت کرد که بدن آدمی برای آن ساخته شده که هزاران سال عمر کند(۳) یکی از پزشکان می گوید: برای مدت زندگانی انسان، حدی که تجاوز از آن محال باشد معین نشده است (۴) چیزی که تا کنون ثابت شده، این است که علت اصلی مرگ، امراض و عوارضی است که به یکی از اعضاء، عارض شده، در نتیجه آن عضو را از انجام کار باز می دارد و بواسطه ارتباط و اتصالی که میان اعضاء برقرار است، از مرگ آن عضو، مرگ سایر اعضاء نیز فرا می رسد.
لذا عمر انسان از نظر علمی حد ثابت و معینی ندارد بلکه انسان قابلیت آن را دارد که هزاران سال عمر کند.
و اما حضرت آیت الله وحید خراسانی درباره کلمه «امام زمان» می گوید: اگر درباره کلمه «امام زمان» و «صاحب الزمان» دقت کنید می بینید آن حضرت، جلوی زمان است و زمان، پشت سر اوست. آن حضرت، امام و صاحب زمان است و چون مقدم بر زمان است، بر زمان هم امامت می کند. اگر کسی عمق این مطلب را بفهمد، خواهد دانست که چرا امام زمان(ع) پیر نمی شود(۵) پس در نتیجه طول عمر هم امکان دارد و هم واقع شده است.
پی نوشت:
1ـ سوره عنکبوت، 14.
2ـ سوره نساء، 158.
3ـ اولین دانشگاه و آخرین پیامبر، ج2، ص220.
4ـ مصلح جهانی، ص67.
5ـ پیام امام زمان(ع)، حجازی، ص173.